Ziur nago hilorduan ez dugula politikari buruzko hitz handirik
erabiliko mingainean, ezta munduaren salbaziorako ideia
erabakigarririk buruan, ezta ekonomiari buruzko iritzi
elaboraturik. Jakina, hil hurranek ez diote ponposidadeari eta
itxurakeriari probetxurik aterako. Horregatik, gurago
izaten dute oroitzapen nimiño, txiker, ia ezdeusetan pentsatu,
beroriek ekarritako oihartzun eta sentsazio xamurrez goxatu. Arimarako
ongarri izeko Eujeni behinik behin, hilzorian genuela,
ume-denborako olgetekin hasi zitzaigun berbetan. Neuri, gero,
egurrezko triziklo batez hasi zitzaidan belarrira xuxurkaka irribarre
pikaroa aurpegian. Eta gerora, Citizen Kane filmeaz hasi
nintzen hausnarrean. Bertan, protagonistak haurtzaroko
trineoari eskaini zion akabuko pentsamendua, berau baitzen oraleku
baketsu eta babesle bakarra. Alegia, Izeko Eujeniri jazo
zitzaion gauza bera.
Ez dugu, ordea, hil hurran egon behar, ezta hurrik ere,
egoerik ulertzeko. Desolazioak erasotzen digunean berde eta iñuxente
ginen sasoira jotzen dugu. Une latzetan txikitako txakurtxoaz
akordatzen gara. Neuk ere baditut neure akorduak, noski, baina
pentsatzen nabil ez ote zaidan azken hatsean beste imajina bat
etorriko. Honako hau: aita akordeoia jotzen. Nintzen ume-koxkor hura
lo seko geratzen zen, aitari begira, eta dena zen majikoa. Agian piztiak
bezalakoa naiz, musika entzunez baretzen dena, baina nik zera
gura nuke, estadio baketsu hori eternal bihurtu, eta
arrazionalizatze oro zeharo desagertaraztea. Jakina, fantasiaz ari
naiz, egunerokotasun mingarriak menperatu egiten gaitu, bere egiten
gaitu, zurrunbilo sozio-politiko-etiko-kulturaletara garamatza. Bitartean,
esaldi arranditsuren artean ez bizitzearekin behintzat konformatuko
nintzateke, inposaturik datozkigun iritziez libratu eta geuretxoak
izatea. Gauza ttipiz inguraturik bizi nahi nuke, horietaz
gozatu...hilzorian egoteraino iritsi beharrik gabe.
